Turkse politici zijn ontzettend eerlijk. Je zult, bijvoorbeeld, CHP-leider Kilicdaroglu nooit premier Erdoğan warm de hand zien schudden en hem zeggen dat de AKP-regering zoveel goeds gedaan heeft voor het internationaal zelfvertrouwen van Turkije. En Erdogan zal op zijn beurt nooit Kilicdaroglu bedanken voor zijn pogingen de CHP te democratiseren en zo een bijdrage te leveren aan de democratisering van het land. Een ultra-nationalistisch politicus zal een pro-Koerdische collega nooit zeggen dat hij hem of haar, ondanks de politieke meningsverschillen, een prettig mens vindt – of andersom.
Het meest oneerlijke wat ik de afgelopen jaren heb gezien was de handdruk tussen een politicus van de DTP (de vorige pro-Koerdische partij) en eentje van de MHP (de nationalisten) in het parlement, vlak na de verkiezingen van 2007. De handdruk werd geprezen, maar geen van beide mannen meende ook maar iets van de vriendelijkheid en de bijbehorende glimlach.
Turkse politici van verschillende partijen verachten elkaar. En ze steken het niet onder stoelen of banken. Ook als ze elkaar ontmoeten bij bijvoorbeeld de begrafenis van een omgekomen soldaat of bij een huwelijk, zwijgen ze. En er wordt zélfs niet gesproken achter gesloten deuren, buiten het bereik van de media en het publiek. De CHP en de AKP hebben de afgelopen jaren letterlijk geen woord met elkaar gewisseld.
Ze communiceren wel via de media. Erdoğan beschuldigt Kilicdaroglu of Bahceli (MHP-leider) ergens van, en al snel komt er dan een ‘sert yanit’ (fel antwoord) van de bewuste politicus, in een andere krant of via een ander tv-kanaal, waarop Erdoğan weer met een ‘sert yanit’ komt, enzovoort enzovoort.
Ook over WikiLeaks gaan de ‘sert yanits’ over en week. In één ‘cable’ ging het over geheime bankrekeningen van Erdogan in Zwitserland (waar een diplomaat alleen iets over had ‘gehoord’, en waarvoor vooralsnog bewijs ontbreekt). Erdoğan ontkent, Kilicdaroglu roept ‘Bewijs dat maar door een rechtszaak te openen!’, Erdoğan antwoordt fel, Kilicdaroglu nog feller. Ze houden niemand voor de gek: ze haten elkaar intens en ze laten het zien ook.
Ik heb gelezen en zelf gehoord dat nogal wat Turken vinden dat de ‘cables’ van WikiLeaks de Verenigde Staten precies zo laten zien als ze zijn: hypocriet, oneerlijk. Vriendelijk doen tegen de leiders van een land maar ondertussen achter hun rug om allerlei vuils zeggen. De Turken kunnen dus trots zijn op hun eigen leiders. Die doen nooit vriendelijk.
Maar ondertussen leidt die verdomde eerlijkheid totaal nergens toe. In feite blokkeert het alle vooruitgang in het land. Het zou bijvoorbeeld de veranderingen in de grondwet en de aanvaarding daarvan door de bevolking goed hebben gedaan als politieke leiders van verschillende kleur erover hadden overlegd. De oplossing van de Koerdische kwestie zou al veel verder zijn als politici nou eens hypocriet genoeg waren hup rond de tafel te gaan zitten, elkaar in de ogen te kijken, te praten als volwassenen en te onderhandelen als politici.
Of kortweg: als ze zich iets meer gedragen hadden als Amerikaanse diplomaten. Als ze het lef hadden hun haantjesgedrag overboord te zetten. Dat haantjesgedrag staat elk compromis, zelfs elke toenadering in de weg. Als ze nou eens binnen hun eigen gelederen alle beschikbare informatie openlijk en zonder beperking zouden delen, daarop een beleid zouden baseren en daarmee naar buiten zouden treden. Zouden praten met zoveel mogelijk betrokkenen, zélfs met degenen die ze niet mogen of die hun informanten verafschuwen. Als het niet is om de wereld te verbeteren, dan toch in ieder geval om zoveel mogelijk van je eigen beleidsdoelen te realiseren. Naar mijn bescheiden mening zou een beetje meer Amerikaanse hypocrisie heel goed zijn voor Turkije.
Goed stuk! Helemaal mee eens!
Eigenlijk zegt het alleen iets over de manier van politiek voeren, en niets over de aard van het volk.
Turken zijn namelijk ongelofelijk diplomatiek en hoffelijk. Maar alleen groepsgebonden en daarin zit m het probleem. Komt weer die nomadische kant om de hoek kijken: het gaat om handel!
Waarom de politiek zo vuil is in Turkije is me nooit helemaal duidelijk geworden. Kwa volksaard zouden de Turken juist ontzettende goede politici moeten kunnen zijn… ook internationaal, en nog eerlijk ook!
Men zegt stelselmatig, dat men één volk is en TURK.
Ik denk dat het daarmee mee te maken heeft. Feit is dat dit niet klopt en dat dit niet-kloppen niet onderkend wordt door de Turken zelf. Ze zien alleen hun eigen grensbelangen op een hele protectische manier. De buitenlanden wisten dit al en lopen er lett. tegenop!
Alles wat tijdens en na het Atatürkse era geinitieerd is, is nooit beklijfd in de brede lagen van de bevolking! En dat ligt weer lastig in het democratisch bestel, politici blijven als zwaar besnorde Otomaanse autoritaire AğaBey’s handelen!
Weer een spagaattoestand, maar dit keer van de Turken (vorige was van mezelf ergens in een commentaartje).