Een moderne, niet-islamitische Turkse vrouw gaat doorgaans niet winkelen bij Tekbir. Tekbir? Dat is het modemerk van een van de beroemdste ontwerpers van Turkije, Mustafa Karaduman. Hij ontwerpt kleding voor de opkomende middenklasse van vrome moslims; de vrouw van president Gül bijvoorbeeld, draagt ook Tekbir. In de collectie vind je moderne kleding, stijlvol, maar braaf, ontzettend braaf. Voor Turken die niet zo religieus zijn of die met argusogen kijken naar de groeiende economische en politieke macht van deze religieuze groep, is Tekbir een van de symbolen van de steeds nadrukkelijker zichtbare islam. Nou ben ik óók modern en niet-islamitisch, maar ik ben niet Turks, dus die strikt seculiere last rust niet op mijn schouders. In principe houdt niets mij tegen bij Tekbir over de drempel te stappen.
Toch heb ik lang geaarzeld. Ik kom een paar keer per week langs de vestiging in Üsküdar, maar nieuwsgierigheid alleen leek me geen reden naar binnen te gaan. De vrouwen die bij Tekbir winkelen en werken zijn conservatief, ze bedekken zichzelf, dus dan banjer ik als buitenlander niet nieuwsgierig naar binnen om mijn ogen eens goed de kost te geven.
Maar deze week was het dan zover. Ik zag een jurk in de etalage, geweldig gewoon. Oranje en rood, elegant en met een heleboel glitters. De etalagepop die de jurk showde, was ook gehuld in een hoofddoek die ook haar nek en hals tot de laatste centimeter bedekte, maar ik zag potentieel en stapte de winkel in. Eerste pluspunt: geen muziek. Ik hou daar wel van, mensen en plekken die stil durven te zijn. Ik vroeg of de jurk in de etalage er ook in andere kleuren was, en werd naar boven verwezen voor de sectie ‘takim elbise’, wat betekent dat het gaat om een setje bij elkaar passende kleding, net als een pak voor mannen.
Stel je voor: een mouwloze, vrij strakke, blauwe satijnen jurk tot op de voeten, een kort donkerblauw jasje om schouders en armen te bedekken, een lange, wijde maar elegante en doorschijnende kaftan (en die had dus mijn aandacht getrokken in de etalage) in groen en blauw en een miljoen glitters en met één knoopje op borsthoogte. Daarbij een bijpassende hoofddoek, groot genoeg om niet alleen het hoofd te bedekken maar ook nek en decolleté.
Ik paste alleen de kaftan. In een pashokje van grond tot plafond gesloten en met een deur die op slot kon. De jurk passen leek me zinloos: ik zag op het oog al dat ‘ie niet zou passen en trouwens, ik was toch al niet van plan ‘m te dragen. Ik combineerde de kaftan in mijn hoofd al met mijn eigen kleding: een strakke korte zwarte jurk met mooi decolleté, dunne panty’s, zwarte laarzen met hoge hakken. En dan die glinsterende groen-blauwe kaftan erover. Ik werd zo blij van de gedachte alleen al, dat ik het hele pakket aanschafte en de winkel verliet met een grote Tekbir-tas. Dus, binnenkort: Fréderike in Tekbir, maar níet conservatief en braaf!
haha leuk en goed stuk: relativerend!
snoepen van twee culturen, dat is toch waar het omgaat: 1 en 1 is 3!
Doet me denken aan een winkel hier in Amsterdam-Oost waar ik graag kom: degelijke lange rokken, maar ook fijne vesten en truien. Winkelmeisjes met hoofddoek. Maar daar klonk wél muziek: “I wanna take a ride on your disco stick.” En daar kreeg ik als vrijgevochten Westerse vrouw haast een rooie kop van. Heel verwarrend.