Kolen, deze dagen zijn het vooral kolen die gemeentes uitdelen aan de armen. Zij hebben geen gasaansluiting en kunnen een electrische kachel niet betalen, en ook kolen zijn te duur. Gelukkig komt daar dan de AKP aan met een voorraadje – want het zijn met name AKP-gemeentes waar de armen allerlei giften krijgen. Premier Erdogan doet deze dagen verwoede pogingen de giften te rechtvaardigen als ‘zorg voor de armeren in de samenleving’ en als ‘onderdeel van de Turkse vrijgevige cultuur’, maar erg overtuigend is hij niet. Kritiek komt uit alle hoeken van de samenleving. Natuurlijk is er de terechte kritiek dat de overheid er niet is om burgers cadeautjes te geven maar beleid te ontwikkelen waarmee mensen zichzelf kunnen bedruipen. En als ze wel wat geven, moet dat zijn gebaseerd op beleid, op regels en op rechten, niet op ‘liefdadigheid’. Maar ook religieuze en culturele geleerden zijn niet van de weggeverij gecharmeerd. In de islam, zeggen ze, geven burgers elkaar bijvoorbeeld eten, en dat doen ze zonder zich erop te laten voorstaan – dat herken ik wel van het offerfeest, waarbij vlees niet met groots gebaar wordt weggegeven maar stilletjes aan een deur gehangen. De ontvangers moet op geen enkele manier het gevoel gegeven worden dat ze zich minder voelen dan anderen, of dat ze bij de gever in het krijt staan. De AKP treedt al die regels met voeten. Maar de zakken kolen en kratten brood zullen ze in menige stad wel wat stemmen opleveren, straks bij de lokale verkiezingen.
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Recente reacties