Ik wilde voor het eerst trainen voor dit evenement waar ik volgende maand aan mee wil doen (ja, je ziet het goed, een zwemtochtje over de Bosporus). Dus met handdoek en badpak in mijn tas toog ik op vrouwenzwemtijd naar het spiksplinternieuwe gemeentelijk zwembad. ‘Een maal zwemmen alstublieft’, zei ik tegen de man bij de receptie – maar helaas, dát ging zomaar niet. Ik kon doorlopen naar beneden, wees hij. Waar een flinke rij vrouwen en kinderen zat te wachten voor een deur waar ‘gezondheidskamer’ op stond. Blijkbaar moest eerst gecheckt worden of ik wel gezond ben. De kinderen die de kamer binnen gingen, begonnen een minuut later allemaal te huilen, dus dat gaf een eerste idee over wat me te wachten stond. Er kwamen ook vrouwen weer uit het kamertje met een potje in de hand, waarmee ze even later weer terugkwamen, het potje in wc-papier gewikkeld – dat deed me besluiten mijn urgente plas nog even op te houden. Al wachtend op mijn beurt overwoog ik protest aan te tekenen tegen een gezondheidscheck om een baantje te mogen trekken, maar toen dacht ik: Ach, zo gaat het hier blijkbaar, ik doe gewoon mee. Dus terwijl ik van binnen nogal giechelde, nam de zuster bloed af, ze maakte een hartfilmpje en gaf me een potje waarmee ik op een holletje richting toilet koerste. Anders nog iets, zuster? Nee, anders niets. Woensdag, zei ze, kun je terugkomen en dan krijg je je zwemvergunning. Dus woensdag neem ik écht een duik!
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Recente reacties