Een wereldlijke wet

In 2007 was ik met mijn ouders in Cappadocië in het midden van Turkije. Het was lente en warm, we hadden een flinke wandeling gemaakt in een vallei en kwamen aan in een klein dorp, Ibrahimpasa. We gingen even op het terras zitten van het café op het dorpsplein. M’n vader – toen nog geen regelmatige Turkije-ganger – liet zich …

Oh electriciteit

Na een paar maanden in Diyarbakir, vlieg ik later vandaag naar Istanbul. Ik weet niet precies voor hoe lang, maar ik hoop dat ik snel terug ben in mijn nieuwe standplaats Diyarbakir. Ik heb geen andere keus dan vertrekken, vanwege de deplorabele electriciteitstoestand hier, die het onmogelijk maakt te werken aan het eerste hoofdstuk van mijn boek. Gelukkig ben ik …

Theetranen

Kun je je voorstellen dat je van een glaasje thee in tranen uitbreekt? Het overkwam mij bijna, vorige week. Ik kon er gewoon niet meer tegen. De grap dat thee pas dodelijk wordt na het 99ste kopje op een dag, kon me niet meer aan het lachen krijgen. Ik kon alleen maar opstaan, een ‘sorry’ mompelen en de kamer verlaten. …

Zehra

Een tijdje geleden zat ik in een Istanbulse bar met wat Nederlanders en Turken. Eén van de Turkse vrouwen vertelde over gebeurtenissen in haar familie waarin bovennatuurlijke krachten een belangrijke rol speelden. Noem mij onvriendelijk, maar ik trek dat niet zo goed en het lukt me dan niet er niet iets over te zeggen, zeker niet als ik twee, drie …

Hij ging voor een computer

(Ik ben deze week in Gülyazi geweest, één van de dorpen in het district Uludere waar bij een bombardement door het Turkse leger 35 dorpsbewoners omkwamen. Lees hier een stuk dat ik erover schreef voor het ANP, en twee andere blogjes hier en hier.)

Vroeger, zegt één van de …

Twee jassen die niet passen

En daar zat ik dan, in een café in Istanbul met een boek in mijn handen en tranen in mijn ogen. Het was het verboden boek van Ahmet Şık. Ik had het net gekocht, en wilde het zó graag lezen. Maar de eerste twee pagina’s duurden al een uur, en ik werd er gek van: ik …

Wanhoop in een hazelnoottrein

‘Nog minstens een uur?’, vroeg ik wanhopig. ‘Weet u het zeker? Het kan niet waar zijn! Ik wil niet verder in deze trein! Ik ben opgestapt in Diyarbakir, alsjeblieft, ik kan niet meer!’

De trein ging langzaam, en koerste aan op een station. Maar nog stééds niet het station van Adapazari, de bestemming die ik in gedachten had. De tijd: één …

Het moeilijkste aan in het buitenland wonen

Er wordt mij natuurlijk vaak gevraagd of ik Nederland mis nu ik in Turkije woon. Nee, niet het land, maar wel de mensen. Niet Nederlanders in het algemeen (en zelfs minder nu ik ze van een afstandje wat beter heb leren kennen), maar mensen die dichtbij me staan. Mijn familie, die me al veertig jaar kent. Vrienden die ik heb …

Taalmaat

‘Zijn er Engels kennenden?’ Die zin gebruik ik wel eens als voorbeeld als ik wil uitleggen hoe anders de structuur van Turkse zinnen is dan ik als Nederlandse gewend ben. De zin is een letterlijke vertaling van de Turkse manier om te vragen of er iemand is die Engels spreekt. Jaren geleden wist ik dat niet, en stelde ik zo’n …

Fikkie

‘Het is lekker weer nu, dus je hebt geen hout meer nodig voor de verwarming, toch?’, riep ik uit het raam naar één van de vrouwen uit de buurt die hout aan het hakken was. Ik wist wel waarom ze hakte, ik vroeg het puur om een gesprek te beginnen. ‘Het is voor de barbecue’, riep ze terug, ‘Waarom kom …