DERSIM/TUNCELI – ‘Ons hart huilt bloed’, weeklaagt Koerdisch politica Aysel Tugluk in de microfoon. Met lange uithalen spreekt ze de duizenden mensen toe die de begrafenis bijwonen van Sakine Cansiz, één van de oprichtsters van de gewapende Koerdische beweging de PKK. Cansiz werd twee weken geleden in Parijs vermoord.
Even later is Tugluk één van de vrouwen die de kist, gewikkeld in een PKK-vlag, naar de begraafplaats dragen. De stoet gaat vanaf de cemevi (het Alevitische gebedshuis) door het kleine stadscentrum en dan richting Sakine’s laatste rustplaats net buiten de stad. De route door het besneeuwde berglandschap is betoverend.
Een dag eerder, afgelopen donderdag, namen tienduizenden Koerden afscheid van Sakine Cansiz en de twee andere vrouwelijke activisten die in Parijs werden doodgeschoten, Fidan Dogan en Leyla Söylemez. Die bijeenkomst in de grootste stad in het Koerdische zuidoosten van Turkije, Diyarbakir, was behalve massale rouw ook een protest tegen de nog altijd uitblijvende politieke oplossing voor de Koerdische kwestie. Een schreeuw om vrede.
De begrafenis in Cansiz’ geboortegrond, die ze als jonge vrouw in de jaren zeventig verliet om te strijden voor haar volk, is óók politiek. Maar het is vooral een ingetogen afscheid van een vrouw die veel heeft betekend voor de Koerdische strijd én de vrijheid van Koerdische vrouwen. Of, zoals Selahattin Demirtas, Koerdisch parlementslid, het verwoordde in Diyarbakir: ‘Ooit was er voor de vrouwen van dit land niet eens plaats aan de eettafel. Maar dat we hier nu zijn, is te danken aan de strijd van Koerdische vrouwen voor hun volk.’
Leyla Atac (37) loopt mee in de stoet. Ze is net als Sakine Cansiz geboren en getogen in wat Koerden nog altijd Dersim noemen – de Koerdische naam van de stad die als onderdeel van het ‘Turkificatie-proces’ in de jaren dertig werd vervangen door Tunceli. Ze noemt de begrafenis de belangrijkste gebeurtenis in de stad sinds jaren: ‘Sakine is mijn idool. Ze kwam in opstand, als Koerdische en als vrouw.’ Ze schreeuwt de slogan van de dag uit volle borst mee: Jin, Jiyan, Azadî! Vrouw, Leven, Vrijheid!
Inmiddels heeft de Parijse politie twee mannen opgepakt, en er eentje weer vrijgelaten. Wie er achter de moorden zit, blijft speculeren. De prille vredesbesprekingen tussen de Turkse regering en de gevangen PKK-leider Öcalan lijken niet te lijden onder de gebeurtenis. Aysel Tugluk heeft in haar speech een boodschap voor de moordenaars: ‘Weet dat je onze strijd voor vrijheid nooit kunt stoppen.’
Fréderike Geerdink, Diyarbakir
Het moet Mossad zijn geweest….
Geen Bewijs natuurlijk, Mossad levert goed werk.
Mossad probeert vrede tussen Koerden en Turken te dwarsbomen. Er zijn ook andere landen die bij vrede geen belang hebben maar Israel wordt er helemaal gek van.n Zij hebben het minst belang.
Jammer…vooral wetend dat 36% van de Joden in Israel genetisch van Turkse komaf (blonde Turken, blauwe ogen etc van Chazaars afkomst). zijn….proberen zij Turkije te dwarsbomen.
Er moet vrede komen !!!!
Mehmet
‘Ooit was er voor de vrouwen van dit land niet eens plaats aan de eettafel. Maar dat we hier nu zijn, is te danken aan de strijd van Koerdische vrouwen voor hun volk.’ Dit zei blijkbaar Demirtas. Als dat land waar hij het over heeft Turkije is heeft hij het mooi mis. Die opmerking over de plaats van vrouwen bij de eettafel kan niet slaan op de Turkse vrouw. Dit heeft alleen betrekking op de Koerdisch-Turkse vrouw.
Ik kan er trouwens niet om heen. U heeft met bepaalde nuances in uw verhaal in ieder geval bij mij de indruk gewekt dat u begrip kunt hebben voor de ‘massale rouw’ van de begrafenisstoetgangers. Heeft u echt begrip voor het feit dat een bevolking (geen volk, want niet elke Turkse-Koerd staat achter de PKK) rouwt om een aantal terroristen? Een ieder weet toch wel beter, mevrouw Geerdink? Het steunen van welke terrorist dan ook, valt niet te begrijpen. Het steunen van een terrorist die mede-oprichtster is van een terroristenorganisatie die meer dan 30000 levens heeft verspilt, valt niet te begrijpen. Ik betwijfel niet meer uw onafhankelijkheid als journalist. Ik weet het. Ik weet dat u te lang in Diyarbakir heeft gezeten om de werkelijkheid te kunnen zien. Dat eenzijdige blik op een situatie schetst alleen uw onwetendheid en bereidheid tot begrip voor de ‘andere kant’. U doet wat elke journalist vandaag de dag doet. U vertegenwoordigd uw eigen mening en probeert dat boven de werkelijkheid te stellen. Misschien is het een idee om wat afstand te nemen en eens de situatie van een afstand te bekijken?