Gisteren is voor duizenden Turkse jongens hun diensttijd begonnen. Angst om naar het onrustige zuidoosten of naar noord-Irak gestuurd te worden, is er niet: “Wat moet, dat moet.”
ISTANBUL – De jongen op de foto, dat is Erhan. Hij is twintig en wordt door z’n vrienden een paar keer een flink eind de lucht in gegooid. Erhan, zo zingen ze erbij, is hún soldaat en dus de béste soldaat. Erhan heeft een Turkse vlag om zich heengeslagen en laat even later, als hij weer met beide benen op de grond staat, weten dat hij zijn gang naar het Turkse leger geen probleem vindt: “Wat moet, dat moet.” Maar zijn moeder huilt.
Dit weekend reisden vanuit alle hoeken van Turkije duizenden en duizenden jongens richting de trainingscentra van het leger. Gisteren ging hun diensttijd in en dus stond het afgelopen weekend in het teken van afscheid. Op het grootste busstation van Istanbul zijn de groepjes familie en vrienden die de recruten uitzwaaien, makkelijk te herkennen. Ze komen naar het busstation in een auto met een Turkse vlag op dak of motorkap, vriendengroepen dansen en zingen, de militair in de dop heeft vaak een vlag om zijn schouders en moeders, zusjes, tante’s en oma’s staan met zakdoekjes hun ogen te deppen. Veel vaders laten hun emotie niet zien, zoals de vader van Durmuş (20), die eerder twee zoons veilig uit het leger zag terugkeren: “Als er met Durmuş iets gebeurt, is dat Gods wil”, zegt hij. Maar als de bus met zijn zoon erin vertrekt, veegt hij zijn tranen weg.
Het grondoffensief tegen de PKK dat de Turkse strijdkrachten eind vorige week begonnen in het noorden van Irak, lijkt de recruten nauwelijks angst in te boezemen. Erhan zegt er geen probleem mee te hebben naar de brandhaard gestuurd te worden, en als Durmuş zou moeten kiezen tussen een rustig militair bewakingsbaantje en de strijd tegen de PKK, dan zou hij ‘het meest actieve’ kiezen. Ook Alper (29), die jaren studeerde en daarom nu pas in dienst hoeft, denkt er zo over: “Ik heb familie in het leger en via hen zou ik een rustige diensttijd in Istanbul of Ankara kunnen regelen, maar ik denk niet dat ik dat doe. Ik wil best vechten voor mijn land.”
Welke militairen na hun trainingstijd waarheen worden gestuurd, is nog niet bekend. Dat het ze werkelijk om het even is, is echter geen pose: de strijd tegen de PKK is in de ogen van deze jongens en de groepjes die hen uitzwaaien, een rechtvaardige, en het is hun eervolle plicht daaraan een bijdrage te leveren. Ook als dat je het leven kost. “Het vaderland gaat boven alles”, zegt Erhans vader. Maar ook hij kan zijn tranen niet bedwingen als zijn zoon de bus instapt.
Recente reacties