De huizenprijzen zijn er laag, de zon schijnt er vrijwel altijd en volgens de Nederlanders die er hun winters doorbrengen is de sfeer er ontspannen, open, vriendelijk en gastvrij. Zuid-Turkije is de ideale plek voor wie wil ontsnappen aan de Hollandse kou.
Op oer-Hollandse klompen loopt John Slot (65) zijn bezoek tegemoet. Speciaal aangeschaft voor Turkije? “Nee hoor, het loopt gewoon lekker.” Het huis waarin hij en zijn echtgenote Ingrid (62) wonen is overwoekerd met bougainville, binnen is de inrichting klassiek-Hollands. Zeven jaar geleden kochten John en Ingrid dit huis, en ze willen er nooit meer weg. Het leven in Turkije, vinden ze, is goed. Zeker op de plek waar zij hun huis kochten: in Alanya aan de zuidkust. Daar hebben ze alles wat hun leven de moeite waard maakt: een internationale vriendenkring, hartelijke lokale bewoners, vrijwel altijd mooi weer, en vooral de ongedwongen Turkse sfeer die ze doet denken aan hoe het vijftig jaar geleden in Nederland was. De praktische voorzieningen zijn ook prima: het internationaal vliegveld van Antalya op een uurtje rijden, uitstekende medische voorzieningen en winkels waar alles te koop is. “Er is in zeven jaar wel veel veranderd”, zegt Ingrid. “Toen we hier voor het eerst kwamen, scharrelden er nog kippen op straat en zat de belangrijkste weg vol kuilen. Het echte Turkse gevoel is er een beetje af, maar die modernisering heeft natuurlijk ook zijn voordelen.”
John en Ingrid Slot
Turkije is langzaamaan aan het worden wat Spanje ooit was: een land waar meer en meer Nederlandse senioren een huis kopen (of huren) om de winters door te brengen, of zelfs om permanent te gaan wonen, zoals John en Ingrid. En gezien de omstandigheden in Turkije is dat niet zo gek: de huizenprijzen zijn er laag, het leven is er stukken goedkoper dan in Nederland, aan de zuid- en westkust is het weer het grootste deel van het jaar zomers of lente-achtig. Daarbij is Turkije de afgelopen jaren zo gemoderniseerd dat je om iets als goede gezondheidszorg ook niet verlegen hoeft te zitten. Nederlanders vestigen zich vooral in de regio Antalya, Turkije’s gunstigste regio wat het weer betreft: zelfs in december en januari kan het hier nog gewoon lekker 20 graden worden.
Zo zitten Kees en Gré van Manen (71 en 68 jaar) midden december prinsheerlijk in het zonnetje op hun balkon, in een heel gewoon rustig woonwijkje in Alanya, een stad met ruim 90 duizend inwoners. Gré vertelt over de keer dat ze voor het eerst boodschappen ging doen in het kruidenierszaakje op de hoek: “Ik had alleen een biljet van vijftig lira bij me, terwijl de boodschappen maar iets van 6 lira waren. De kruidenier had niet zoveel wisselgeld en zei: ‘Nou, kom dan morgen maar betalen.’ Ik was stomverbaasd: die man had mij nog nooit gezien en vertrouwde me meteen! Voor mij staat dat symbool voor hoe ontzettend aardig de Turken zijn en hoe goed de sfeer hier is.”
Kees en Gré van Maanen
Kees en Gré brachten vroeger hun winters in Spanje door, ze reden daar dan zelf naartoe in hun camper. Maar Spanje werd duurder, de camper werd van de hand gedaan, en toen zochten ze een alternatief. Via een bevriend Nederlands echtpaar uit Spanje kwam Zuid-Turkije in beeld. “We hebben niet zo veel pensioen. We betalen hier €300 euro per maand huur en omdat het leven hier veel goedkoper is dan in Nederland, komen we zo prima uit.”
Het echtpaar verdient ook wat bij, en wel met het bakken van krentenbrood en koekjes, al worden ze van de opbrengst zelf financieel niets wijzer: die gaat naar de Nederlandse kerk in Alanya. Die houdt elke zondag een dienst met om de drie tot zes maanden een andere voorganger die speciaal wordt ingevlogen uit Nederland. “Het is een leuke groep Nederlanders hier in en rond Alanya”, vertelt Kees. “Allemaal positief ingestelde, makkelijke mensen. Een deel komt naar de kerk, maar er is ook een Nederlandse vereniging en er zijn een paar horecagelegenheden die door Nederlanders worden gerund.” “Niet dat wij daar erg vaak komen hoor”, vult Gré aan. “Zonde van het geld. En als we buiten de deur eten, bijvoorbeeld als er bezoek is uit Nederland, vind ik het leuker om naar een Turks restaurant te gaan.”
Voor elk wat wils dus, in Alanya en omgeving, net zoals in de meeste Turkse badplaatsen. In de meeste grotere restaurants en café’s wordt wel wat Nederlands of Engels gesproken, In de vele lokale restaurantjes kun je genieten van Turkse specialiteiten. Een mooi strand naast de deur, maar óók op een steenworp afstand prachtige natuur, waar het bijvoorbeeld heerlijk picknicken en wandelen is. De meeste steden en stadjes aan de kust hebben een oud gedeelte met gezellige haventjes en met in Alanya bijvoorbeeld een voormalig fort, maar er zijn ook moderne winkel- en horecaboulevards.
Kees en Marry van der Have
Ook Kees (69) en Marry (73) van der Have hebben zich er gevestigd. Ze wonen in Mahmutlar, dat ondertussen vrijwel aan Alanya is vastgegroeid. Mahmutlar heeft een mooi strand, brede en schone straten en genoeg winkeltjes voor de dagelijkse behoeften. Kees en Marry kochten een appartement op de tiende verdieping van een vakantiecomplex: drie woontorens met luxueuze appartementen, in een halve cirkel geplaatst, met in het midden prachtig aangelegde zwembaden, tennisbanen, een speeltuin en andere voorzieningen. Onderin één van de woontorens is nog een zwembad, en een sauna, Turks bad, en een fitnessruimte. Helemaal af is het complex nog niet, de winkels bijvoorbeeld zijn nog niet open, maar dat komt voor het aankomende toeristenseizoen begint nog in orde.
Het balkon van Kees en Marry biedt uitzicht over heuvels, de zee en hier en daar een plukje huizen met een moskee. Kees: “De oproep van de moskee hoort bij de sfeer van Turkije, wij vinden dat wel wat hebben. De Turkse cultuur is heel open, we voelen ons nooit buitengesloten, zelfs al spreken we de taal niet.”
Kees en Marry richtten (samen met Gré en Kees van Maanen) ruim een jaar geleden de Nederlandse kerk in Alanya op, en sindsdien heeft Alanya alles waaraan hij en zijn vrouw behoefte hebben. “Officieel wonen we in Nederland bij onze dochter”, zegt Kees, “maar eigenlijk zijn we steeds vaker hier. Het is langzaamaan ons hoofdverblijf aan het worden.” Kees is actief in de Nederlandse gemeenschap, werkt ook een paar uur per week voor een plaatselijke makelaar en het echtpaar kent de stad en de omgeving inmiddels op hun duimpje.
Inci en Victor Houtkamp
Iets minder actief in de Nederlandse gemeenschap zijn Inci (55) en Victor (57) Houtkamp. Ze bewonen een verdieping van een huis tegen één van de heuvels van Alanya en kijken uit over de stad. Ze hebben hier vrienden van allerlei nationaliteiten en kunnen het ook prima vinden met hun Turkse bovenburen, die eigenaar zijn van hun appartement. Inci (de Turkse naam die ze aanneemt als ze in Turkije is): “We wonen hier op een rustig plekje, maar als ik de heuvel afloop, sta ik ook zó midden in het centrum.” Hun dagen zijn gevuld met…, ja, met wat eigenlijk? “Rust vooral”, zegt Victor. “Rustig opstaan met de Turkse radio aan, naar de buurtbakker voor vers brood, een wandelingetje door de haven of als het erg mooi weer is naar het strand, thuis lunchen of buiten de deur in het zonnetje.” Inci houdt een weblog bij, samen doen ze pogingen het Turks onder de knie te krijgen en ze maken af en toe een reis binnen Turkije. Inci: “We vervelen ons nooit. En als we in Nederland zijn, valt ons altijd op hoe gejaagd iedereen is.”
Het stel heeft veel gereisd en ze vroegen zich overal waar ze kwamen af of ze er zouden willen wonen. Indonesië viel af vanwege de onzekere omstandigheden wat betreft een verblijfsvergunning, de Portugese en Spaanse kust vonden ze te vol en ze wilden niet in een complex of stad terecht komen met alleen Nederlanders. Victor: “Maar in Turkije en speciaal in Alanya zeiden we: já, dít is het! Een internationale gemeenschap, maar ook nog duidelijk een lokaal leven. Strand, bergen, altijd lekker weer, een behoorlijk doorzichtige bureaucratie. Ideaal.”
De meeste Nederlanders noemen hun leven in Turkije perfect. Ze zeggen nooit meer weg te willen en zelfs liever in Turkije begraven te worden dan in Nederland. Ingrid Slot: “Niet alleen het weer straalt hier, ook de Nederlanders die hier wonen.” En Gré van Manen wordt er bijna emotioneel van als ze vertelt hoe haar man is opgeknapt sinds ze veel tijd in Turkije doorbrengen: “Hij heeft jaren geleden gezondheidsproblemen gehad en was in Nederland eigenlijk altijd moe en zelfs wat depressief. Maar zodra we in Turkije zijn, knapt hij op. Laatst liepen we in de stad en toen zei hij: ‘Gré, ik voel me zó goed!’ Wat een rijkdom is het, als je een plekje op de aardbol vindt dat dát gevoel oproept.”
De zorg
In de toeristische gebieden aan de zuid- en westkust van Turkije is de gezondheidszorg uitstekend. De staatsziekenhuizen zijn wat ouderwetser en hebben langere wachttijden, maar privéklinieken doen qua kwaliteit zeker niet onder voor de zorg in Nederland. Bij privéklinieken is de kans wel wat groter dat de kosten hoger uitvallen dan die in Nederland zouden zijn, wat problemen kan geven bij de vergoeding die de verzekering uitkeert. Vraag de details na bij uw eigen zorgverzekeraar. Extra kosten voor privézorg kunnen vaak gedekt worden met een aanvullende verzekering.
Een eigen huis
Regel één bij het kopen van een huis in Turkije: schakel een Turkse advocaat in die hierin is gespecialiseerd. Makelaars werken vaak voor zowel koper als verkoper en houden dus niet speciaal úw belang in het oog. De advocaat kan nagaan of het huis echt op naam staat van de verkopende partij, kan bekijken of dat huis ook aan buitenlanders verkocht mag worden (bij bijvoorbeeld monumentale panden of huizen in beschermd gebied mag dat niet altijd) en hij kan ervoor zorgen dat u het eigendomsbewijs in handen krijgt.
Nieuwe huizen en appartementencomplexen voldoen tegenwoordig altijd aan veiligheidseisen, zoals aardbevingsbestendigheid, maar bij oude huizen is dat niet altijd het geval. Toch is het altijd een goed idee (via de advocaat) om een bouwkundig onderzoek te laten doen. Via de gemeente betaal je daarna jaarlijks (weinig) belasting over het eigendom – vraag aan de advocaat hoeveel dat in de gemeente is waar uw toekomstige huis staat.
Hallo Ince en Victor,
Wat een mooi verhaal hebben jullie, en wat een rijkdom om op deze manier “oud” te mogen worden.
Ik ben via een reonie van de onderzee dienst jullie “op het spoor” gekomen. Samen met veel oud collega’s afgelopen woensdag veel verhalen uit weleer kunnen ophalen en horen hoe zij nu in het leven staan.Ik kreeg van Henk Bruggink te horen dat jullie naar Turkije verhuisd waren, en kwam eenvoudig via google op deze site. Ook waren Jan Meulenbeld Toon Steutel aanwezig.
Wat mij betreft, ikben al weer ruim 30jaar getrouwd, en hebben 2 zonen van 22 en 24; zijn zijn beide nog thuis en studeren hbo wtb en electo techniek. Ook zijn ze erg actief bij de Leiderdorpse scouting en zijn vandaag met kamp gegaan.Ik ben na de diest eerst 4 jaar servise monteur bij een klein bedrijf geweest en ben hierna al weer 26 jaar werkzaam bij een groot ziekenhuis in Leiden t.w.het LUMC.
Hier ben ik sinds 3 jaar Project Leider en hou mij voornamlijk bezig met onderhoud en modificatie’s van luchtbehandelings systemen.Misschien kan jij mij je mail adres sturen, want ik kan je mogelijk nog een paar leuke foto,s van die vergane tijd te sturen.
Nou het gaat jullie goed daar in het warme Turkije en mogelijk tot mails of andersinds.
Groeten Sjaak en Rina van Schie.